Fietsplaatje

Minister van financiën Colijn voerde in 1924 de rijwielbelasting in. Hij zei "een dergelijke stap te betreuren, maar zij was noodzakelijk op grond van den treurigen staat van de schatkist". Op dat moment waren er in Nederland ruim 1,7 miljoen belastbare fietsen. De belasting gold voor het rijwiel en niet voor de houder. Om te bewijzen dat er voor de fiets was betaald moest een rijwielplaatje op of bij het stuur worden aangebracht. Deze plaatjes werden bij 's Rijks Munt geslagen en waren voor drie gulden bij het postkantoor te koop. Het geld ging eerst voor een deel en later in zijn geheel naar het Wegenfonds. In 1940 waren er 3,6 miljoen fietsen in Nederland, die samen zo'n negen miljoen gulden per jaar opbrachten. De bezetter maakte op 1 mei 1941 een einde aan de rijwielbelasting en het belastingplaatje.
Het tweede plaatje is een gedicht van Koos Speenhof, gepubliceerd bij het verdwijnen van de rijwielbelasting.